اجرای پروژه میتواند به روشهای متعددی صورت پذیرد که استفاده از هر کدام میتواند مزایا و معایبی را به دنبال داشته باشند. باید توجه داشت که هر روش باید بسته به شرایط پروژه انتخاب شود. در این مقاله قصد داریم علاوه بر معرفی روش طرح و ساخت (Build-Design) که یکی از انواع روش اجرای پروژه است، به یکسری باورهای اشتباه و رایجی که در کشورمان وجود دارد نیز بپردازیم.
روشهای اجرا و تحویل پروژه به عنوان رکن اصلی مدیریت پروژه مطرح بوده و باید روش اجرا و تحویل پروژه مناسبی در فاز قبل از طراحی انتخاب شود. در این مقاله به شرح این موارد پرداختهایم.
یکی از چالشهای مهم در پروژهها وجود تضاد منافع بین طرفین قرارداد میباشد و روش انجام تجمیعی پروژه یا IPD میتواند راهکاری برای حل این چالش باشد.
اجرای پروژه به روش اصول ناب (LPDS) مزایای بسیاری داشته که میتواند کاستیهای مدیریت پروژه به روش سنتی را برطرف نماید.
ارزیابی کیفیت پروژه یکی از پرچالشترین موضوعات بوده و اندازهگیری آن کاری دشوار تلقی میشود. این امر حتی در پروژههایی با روش اجرا و تحویل طرح و ساخت (DB) سختتر است.
روش اجرا و تحویل پروژه مبتنی بر اصول ناب در تلاش برای حذف هدررفت و بهبود مستمر شکل گرفت و به دلیل معضلات صنعت ساخت، حرکت به سمت آن یک ضرورت به نظر میرسد.
به علت محدودیت دولتها در بخش منابع مالی، توسعه پروژهها با سرعت پایین رخ میدهد. به جهت رفع این محدودیت، رویکردی به نام مشارکت دولتی - خصوصی (Public-Private-Partnership) وجود دارد.
روش مدیریت ساخت (CM) سالهاست در ایران مطرح است، اما انواع آن پیشرفتهای زیادی حاصل نگردیده است. این مقاله مدلهای رایج اجرای آن را معرفی میکند.
در این مقاله به روش سه عاملی طراحی، مناقصه و ساخت (DBB) خواهیم پرداخت. روشی که به روش سنتی، مثلثی و یا سه عاملی معروف بوده و همچنان یکی از عمومیترین و رایجترین روشهای اجرای پروژهها در دنیا به شمار میرود.
در این مقاله به معرفی یکی از روشهای مهمِ اجرا و تحویل پروژه به نام روش طرح - ساخت پیشرفته (Progressive Design-Build) پرداختهایم.
یکی از تصمیمات مهم در مراحل ابتدایی هر پروژه ساخت انتخاب مناسبترین روش اجرا و تحویل پروژه (Project Delivery Method) است. در این مقاله با مهمترین این روشها آشنا شده و 8 معیار برای انتخاب را فرا میگیرید.
